Η απαξωτική συμπεριφορά της αστυνομικής διοίκησης, του Κων. Κίτσιου

Όλοι μας γνωρίζουμε τις ολέθριες συνέπειες που δημιούργησαν τα μνημόνια στην χώρα μας, χωρίς όμως να έχουμε κατανοήσει πλήρως τον ολοκληρωτικό στραγγαλισμό που επέφεραν στον ευαίσθητο τομέα της

δημόσιας ασφάλειας.
   Καθημερινά η επιχειρησιακή ετοιμότητα του σώματος της Ελληνικής Αστυνομίας μειώνεται καθώς πολλές από τις υπηρεσίες πλέον αδυνατούν να λειτουργήσουν στο βαθμό που θα έπρεπε, κυρίως λόγω έλλειψης ανθρωπίνου δυναμικού και υλικοτεχνικού εξοπλισμού, εν αντιθέσει με την ραγδαία αύξηση της  εγκληματικότητας, η οποία καλπάζει, αυξανόμενη με γεωμετρική πρόοδο, γεγονός που εκτοξεύει στα ύψη την ανασφάλεια των πολιτών.
   Όμως, έστω και κάτω από αυτή την οριακή κατάσταση συνεχούς αιμορραγίας, οι συνάδελφοι ξεπερνούν τους εαυτούς τους ανταποκρινόμενοι μεν με δυσκολία στις υποχρεώσεις τους αλλά  αντιμετωπίζοντας σε ικανοποιητικό βαθμό την συνεχιζόμενη αύξηση της εγκληματικότητας γεγονός που αποτυπώνεται περίτρανα από τις καθημερινές επιτυχίες που καταγράφονται.
   Τι μπορούν όμως να πετύχουν, όταν για την αποστολή τους δεν τους παρέχονται ούτε καν τα στοιχειώδη, αφού ενδεικτικά για την κίνηση των περιπολικών της Δ.Α Ιωαννίνων, (γι’ αυτά που ακόμη «υπολειτουργούν»), ισχύει πλαφόν 30 λίτρων για τα καύσιμα που εφοδιάζονται. 
Αλήθεια, χωράει  πλαφόν στην ασφάλεια του πολίτη και αν ναι με πόσα λίτρα καυσίμου αυτή τιμάται ή παζαρεύεται;
                                ΟΜΩΣ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ:
- Δεν διαμαρτύρονται για το ότι με 670 ευρώ βασικό μισθό καλούνται να αντιμετωπίσουν το οργανωμένο έγκλημα χωρίς να γνωρίζουν αν θα επιστρέψουν στις οικογένειές τους σώοι και χωρίς η επίσημη πολιτεία να έχει θεσμοθετήσει το επάγγελμα τους ως επικίνδυνο.
 - Δεν διαμαρτύρονται για το ότι με τα νέα μέτρα για μια ακόμη φορά συρρικνώνεται ο ήδη ψαλιδισμένος και αναξιοπρεπής μισθός τους.
  - Δεν γκρινιάζουν για τα οφειλόμενα σ’ αυτούς ρεπό, τη μη έκδοση εβδομαδιαίας υπηρεσίας και την καταστρατήγηση του Π.Δ 394/2001 που αφορά το ωράριο εργασίας Αστυνομικού προσωπικού.
  - Δεν τους αποθαρρύνει η ακαταλληλότητα των υπηρεσιακών οχημάτων που οδηγούν, ούτε η έλλειψη του απαραίτητου εξοπλισμού.
  - Ούτε οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μέσα σε δασώδεις εκτάσεις, γκρεμούς και δυσπρόσιτα μέρη, αλλά και σε συνθήκες εμπόλεμης κατάστασης που δεν έχουν διδαχθεί καν στην σχολή Αστυφυλάκων.
  - Δεν τους ενοχλεί όταν με ελαφρού διαμετρήματος όπλα καλούνται να αντιμετωπίσουν επικίνδυνους κακοποιούς, οπλισμένους βαριά. 
  - Ούτε για τα αλεξίσφαιρα που τους διέθεσε η υπηρεσία και η περίοδος ασφαλούς χρήσης τους έχει παρέλθει, αλεξίσφαιρα που προοριζόταν για διαφορετικό σωματότυπο αφού μετά βίας καλύπτουν τον δικό τους θώρακα.
ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ:
 - Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να ανταπεξέλθουν αν συνεχιστούν όλα αυτά μαζί.
 - Οι ίδιοι βάζουν από την τσέπη τους χρήματα εις βάρος του οικογενειακού τους προϋπολογισμού προκειμένου να μεταβούν με ίδια μέσα για υπηρεσία στην Πυρσόγιαννη (200 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα) ενώ κάτω από το Αστυνομικό Μέγαρο υπάρχουν οχήματα που «κάθονται».
 - Ενώ έχουν κλείσει 16 και πλέον χρόνια σε υπηρεσία δυσμενούς διαβίωσης η λέξη μετάθεση γι αυτούς φαντάζει “άγνωστη λέξη”.
 - Τους προβληματίζει που ενώ ως οργανισμός έχουμε πληρώσει βαρύ το τίμημα σε φόρο αίματος, διατάσσονται να μεταγάγουν κρατουμένους με επιβατηγά, ενώ οι κλούβες μεταφοράς κρατουμένων «λιάζονται» στον χώρο στάθμευσης υπηρεσιακών οχημάτων.
 - Τους ανησυχεί όταν κάνουν βάρδια έξω από τις φυλακές Σταυρακίου και εντός περιπολικού, το οποίο  λειτουργεί περιστασιακά και αντί να φυλάνε «στόχο» τον «στόχο» τον αποτελούν οι ίδιοι.
- Στον χώρο στάθμευσης υπηρεσιακών οχημάτων της Διεύθυνσης Αστυνομίας Ιωαννίνων που έχει μετατραπεί σε μακράς διαρκείας  «χώρο φύλαξης κατασχεθέντων οχημάτων Τελωνείου Ιωαννίνων», προσεγγίζουν κυριολεκτικά «κάνοντας τον σταυρό τους», αφού ο κόμβος είναι ανύπαρκτος, σε ένα δρόμο καρμανιόλα, με την  είσοδο από την Ε.Ο. Κόνιτσας και την έξοδο προς το κέντρο της πόλης να απαγορεύονται.
 Τους προβληματίζει που ενώ αναζητούν λύση στην προϊστάμενο του  Γ.Ε.Λ ,αυτή ειρωνικά τους απαντά «απευθυνθείτε την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Ιωαννίνων».
 Τους προβληματίζει όμως ότι, όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα, η Διεύθυνση Αστυνομίας Ιωαννίνων τα γνωρίζει, αλλά δυστυχώς σιωπά, χωρίς να ενδιαφέρεται να δώσει λύση ακόμη και για τα προβλήματα που δεν κοστίζουν ή αυτά που κοστίζουν ελάχιστα.
   Αδιαμφισβήτητα η απαξίωση είναι αυτή που αποδεδειγμένα καταρρακώνει το ηθικό του ανθρώπινου δυναμικού του σώματος γεγονός που δημιουργεί μια ολοκληρωτική εικόνα αποσάθρωσης σ’ αυτό.
   Η απογοήτευση όμως των συναδέλφων  είναι πολύ μεγαλύτερη όταν η απαξίωση αυτή δεν πηγάζει από εξωγενείς παράγοντες, αλλά από την ίδια τους την προϊσταμένη αρχή, την τοπική  ηγεσία της Διεύθυνσης Αστυνομίας Ιωαννίνων, η οποία τους συμπεριφέρεται σα να είναι «παιδιά ενός κατώτερου θεού».
   Σε κάθε περίπτωση και αναφορικά με το ερώτημα που έχουμε διατυπώσει μέσω του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού μας οργάνου εδώ και καιρό "τι Αστυνομία θέλουμε";, θεωρώ ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου  της Ελληνικής Αστυνομίας.
   Μην αναζητούμε λοιπόν μέσα από πολιτειακούς παράγοντες συμμάχους που να διαθέτουν το σθένος και την πολιτική βούληση να αλλάξουν κάποια πράγματα προς το καλύτερο, όταν εντός του σώματος κάποιοι με συμπεριφορές αυτού του είδους λειτουργούν ως τροχοπέδη σ΄ αυτή την καθοριστικής σημασίας  διαδικασία.
Κωνσταντίνος Κίτσιος
Πρόεδρος Ε.Α.Υ.Ιωαννίνων

bloko.gr