Αστυνομικοί -Σταγονίδια και .. σάλια του Δημήτρη Κακαβά

 
Έλληνας βουλευτής εδάρει ανηλεώς από κάποιους φασίστες, μπροστά στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, στο προαύλιο του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Έκπληκτοι οι περισσότεροι, παρακολουθήσαμε τις ξεκάθαρες και ολοζώντανες εικόνες του ξυλοδαρμού. 
Ο  διασωθείς βουλευτής προβαίνει σε δηλώσεις στο Κοινοβούλιο και στα Μ.Μ.Ε. Εδώ είναι τώρα, που αρχίζουν να «βαρούν» τα όργανα. Και ως ένα βαθμό είναι κατανοητή και αναμενόμενη η βαρύτητα της επικαιρότητας, μιας και η απόπειρα λυντσαρίσματος ενός βουλευτή και μάλιστα έμπροσθεν της Βουλής των Ελλήνων είναι σημαντικό γεγονός.
Μα εδώ πλέον οι εκφραζόμενες δημοσιογραφικές και πολιτικάντικες κρίσεις και σχόλια, ξεφεύγουν της όποιας πραγματικότητας και ανάγονται σε ένα ευρύ φάσμα που εκτείνεται, από τα όρια χολιγουντιανής  ταινίας επιστημονικού ενδιαφέροντος έως αυτών της εμετικής, λαϊκίστικης προπαγάνδας του Γ΄ Ράιχ!
Κορώνες κραυγής τρυπούν τα’ αυτιά μας :

• «Οι αστυνομικοί της διμοιρίας παρακολουθούσαν άπραγοι τον ξυλοδαρμό του βουλευτή»,
• «Υπάρχουν στεγανά της Χρυσής Αυγής μέσα στην ΕΛ.ΑΣ.»,
• «Πληροφορίες αναφέρουν ότι διατηρούνται ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας των αστυνομικών με τις οργανώσεις των Φασιστών».

   Και όλοι αυτοί οι «γνώστες» των αστυνομικών θεμάτων νιώθουν σίγουροι ότι προσφέρουν υπηρεσίες στην κοινωνία και τον Έλληνα Πολίτη! Από κοντά να υπερακοντίζουν, την καταβαλλόμενη προσπάθεια των κονδυλοφόρων, οι εκπρόσωποι κομμάτων και φορέων.
 
Να παραιτηθεί ο Υπουργός, λένε οι μεν. Να παραιτηθούν δύο Υπουργοί λένε οι δε. Να σιωπήσει η αντιπολίτευση λένε οι Κυβερνητικοί. Σχέδιο προβοκάτσιας «βλέπουν»  βουλευτές των κομμάτων εκτός Κυβέρνησης. Με τον στόμφο Χορικών ηθοποιών αρχαίας τραγωδίας, απαγγέλλουν μονότονα:
 
«Οι αστυνομικοί ολιγώρησαν. Όφειλαν να προστατέψουν τον βουλευτή. Αντ’ αυτού παρακολουθούσαν απαθείς την δράση των φασιστών. Η δουλειά τους είναι να προστατεύουν τον κάθε πολίτη.» Μάλιστα.
Δεν ακούσαμε να μας εξηγεί κάποιος από όλους αυτούς όμως,

• τι αρμοδιότητες είχε η αστυνομική δύναμη που ήταν στο σημείο;
• Ποιο ακριβώς ήταν το επιχειρησιακό τους σχέδιο στο συγκεκριμένο χώρο;
• Ποιες οι οδηγίες και διαταγές που είχαν λάβει;

   Σκέφτηκε κάποιος να μας εξηγήσει άλλες  πιθανές εκδοχές της εξέλιξης του περιστατικού;
 
Αν, λέω αν, την ώρα της επίθεσης του όχλου στον βουλευτή επιχειρούσε η διμοιρία συλλήψεις ή καταστολή των επιτιθέμενων, θα δεχόταν γενικευμένη επίθεση; Αν όντως δεχόταν επίθεση, τότε θα έπρεπε να κάνει χρήση χημικών ή άλλων μέσων; Σε αυτή την περίπτωση.  ποια θα ήταν η πιθανή κατάληξη του περιστατικού;
 
Κατά γενική ομολογία,  τα αστυνομικά θέματα εξάπτουν το ενδιαφέρον και τραβούν την προσοχή όλων των ανθρώπων διεθνώς. Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν όντως την εσωτερική λειτουργία της δράσης, την μεθοδολογία, τους μηχανισμούς ανάπτυξης, εμπλοκής και αναδίπλωσης των δυνάμεων, την νοοτροπία και τους μηχανισμούς ενεργειών των αστυνομικών, εκτός των ίδιων των στελεχών του Σώματος. Και σίγουρα κανένας πολίτης, κανένας που δεν είναι αστυνομικός, δεν μπορεί να νιώσει αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση που νιώθουμε όλοι εμείς από την στιγμή που «φορέσουμε την στολή» και θα αναλάβουμε υπηρεσία.
 
Και όταν μιλάμε για στολή, δεν χρειάζεται κατ’ ανάγκη να κυριολεκτούμε. Είναι η αίσθηση του καθήκοντος. Η έναρξη της υπηρεσίας. Αυτός ο άγνωστος δρόμος που ξεκινά κάθε φορά και καταλήγει σε ένα προορισμό που είναι κι αυτός άγνωστος. Και αυτό ισχύει κάθε φορά και για κάθε μάχιμο αστυνομικό. Για κάθε μάχιμο αστυνομικό όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο.
Είναι αυτή η αίσθηση του «ποιος είναι αυτός ρε γαμώτο;», όταν πλησιάζει ένα άγνωστο αυτοκίνητο για να το ελέγξει. Είναι αυτή η ανακατωσούρα στο στομάχι, όταν φτάνεις στον τόπο ενός τροχαίου δυστυχήματος και αντικρίζεις διάσπαρτα τα ανθρώπινα κομμάτια γύρω σου. Είναι η αίσθηση ικανοποίησης που σε διακατέχει όταν έρχονται οι συγγενείς να τους παραδώσεις ένα μικρό παιδί που είχε χαθεί ή ένα γεροντάκι που τα «είχε χάσει». Είναι η απορία που σε πλημμυρίζει όταν παίρνεις κατάθεση από μια έγκυο νεαρή κοπέλα και σου αφηγείται, με πρησμένα και ματωμένα χείλη τον άγριο ξυλοδαρμό της από τον «ζηλιάρη» ή νταή άντρα της.
 
Όπως είναι και η οργή και ο θυμός που νιώθεις όταν ο Διοικητής, σου «ρίχνει» 200€ πρόστιμο γιατί όταν πέρασε μπροστά σου από την σκοπιά, δεν τον χαιρέτισες.   Όπως είναι και η οργή και ο θυμός που νιώθεις, όταν στέκεσαι «κλαρίνο» στην παρέλαση και ακούς το γνωστό εμετικό σύνθημα: «Μπάτσοι - Γουρούνια – Δολοφόνοι».   Όπως είναι και η οργή και ο θυμός που νιώθεις, όταν εσύ βεβαιώνεις παράβαση σε αυτόν που παρκάρισε παράνομα σε θέση αναπήρων και μετά από λίγο ο προϊστάμενος  σου, σβήνει το πρόστιμο και παραδίδει τις πινακίδες στον παραβάτη.   Όπως είναι και η οργή και ο θυμός που νιώθεις όταν εσύ ματώνεις στο πεζοδρόμιο και βλέπεις τον προστατευόμενο του κάθε βουλευτή ή παρατρεχάμενου γκρούεζα, να τον έχουν όλοι στα ώπα-ώπα και να περνάει ζωή χαρισάμενη.
 
Την ίδια οργή θυμό που νιώθει ο καθένας από μας όταν ακούει τον κάθε τυχάρπαστο πολιτικάντη, τον κάθε διαπλεκόμενο κονδυλοφόρο, τον κάθε εγκάθετο πρακτορίσκο ή προβοκάτορα να το παίζει τιμητής και ινστρούχτορας και εξειδικευμένος αναλυτής των αστυνομικών θεμάτων, επειδή ήπιε ένα καφέ στο Αρχηγείο ή πήγε βόλτα με περιπολικό.
 
Έτσι είναι τα πράγματα αγαπητοί φίλοι. Έτσι ακριβώς και μην αφήνετε να σας επηρεάζουν οι σειρήνες του λαϊκισμού. Μην ακούτε όλους αυτούς τους «ειδικούς» που εφευρίσκουν τέρατα και δαίμονες. Εμείς οι αστυνομικοί θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε την μήνιν και τα δηλητηριώδη σχόλια όλων αυτών για κάθε μας δράση. Σωστή ή λαθεμένη. Εμείς οι αστυνομικοί θα συνεχίσουμε να αποτελούμε το κόκκινο πανί για όλα τα «γατάκια» που νομίζουν ότι είναι «ταύροι».
 
Γιατί εμείς οι αστυνομικοί είμαστε προϊόν και μέρος της κοινωνίας, δεν είμαστε απόβλητα. Γιατί προσπαθούμε καθημερινά να ανταπεξέλθουμε στις υπηρεσιακές μας υποχρεώσεις, ολομόναχοι. Χωρίς στήριξη, χωρίς μέσα, χωρίς επιμόρφωση, χωρίς όραμα. Χωρίς ξεκάθαρο πλαίσιο καθηκόντων. Γιατί εμείς οι αστυνομικοί είμαστε οικογενειάρχες και ενεργοί πολίτες.
 
Γιατί εμείς οι αστυνομικοί δεν είμαστε Γουρούνια, ούτε Δολοφόνοι. Δεν είμαστε φασίστες, ούτε ναζιστές. Δεν είμαστε Χρυσαυγίτες. Τουλάχιστον δεν είμαστε περισσότερο Χρυσαυγίτες, απ’ ότι είμαστε Νεοδημοκράτες, Πασόκοι, Συριζαίοι ή Κουκουέδες. Κόφτε λοιπόν την πλάκα και περιοριστείτε στον βούρκο σας.
Δημήτριος Χρ. Κακαβάς
 .lamiareport.gr