Η εθελόντρια αστυνομικός Στέλλα Σφετκοπούλου, των «Γιατρών Καρδιάς» μοιράζεται την εμπειρία της από το ταξίδι της στη μακρινή Αφρική
https://pasapolice.blogspot.com/2017/01/blog-post_63.html?m=0
Είναι η Κομοτηναία αστυνομικός Στέλλα Σφετκοπούλου που ταξίδεψε στη Μαύρη Ήπειρο για οκτώ ημέρες
Κουρασμένη μεν, αλλά με την καρδιά της γεμάτη αγάπη και το μυαλό
της γεμάτο προβληματισμούς για το τι σημαίνει «έχω ανάγκη» γύρισε από
το Καμερούν και την πόλη Katrang, η κα Στέλλα Σφετκοπούλου που είναι
Κομοτηναία και υπηρετεί στην Ελληνική Αστυνομία. Η κα Σφετκοπούλου
συνδράμει στο έργο της οργάνωσης «Γιατροί Καρδιάς» και πρόσφατα ταξίδεψε
μαζί τους στη μακρινή Αφρική – συγκεκριμένα στο Καμερούν και την πόλη
Katrang και έγινε μέλος της ανθρωπιστικής αποστολής, την οποία οι
«Γιατροί Καρδιάς» πραγματοποιούν περιοδικά στη συγκεκριμένη περιοχή από
το 1999.
«Η φτώχεια, η πείνα, η κακοδαιμονία, οι ασθένειες στις χώρες του ‘‘τρίτου κόσμου’’ ξεπερνούν κατά πολύ τα όσα φανταζόμαστε. Οι άνθρωποι εκεί βρίσκονται σε πραγματική ανάγκη… Ασθένειες που γιατρεύονται με μια απλή/συνήθη φαρμακευτική αγωγή στην Ευρώπη, εκεί κοστίζουν στους ανθρώπους την ίδια τους τη ζωή… Και φυσικά γνωρίζω πως η Ελλάδα μας διανύει μια δύσκολη περίοδο. Αλλά μπορώ να δηλώσω με σιγουριά - και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι’ αυτό - πως η δική μας κατάσταση δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη μιας χώρας όπως του Καμερούν στην περιοχή του Katrang», σχολιάζει κατ’ αρχήν η κα Σφετκοπούλου.
Η αποστολή για να φτάσει στην πόλη Katrang χρειάστηκε να ταξιδέψει 24 ώρες και να αλλάξει πολλά μεταφορικά μέσα – από αεροπλάνο μέχρι πιρόγα (η οποία χρησιμοποιείται για τη διέλευση του ποταμού Logon που αποτελεί το φυσικό σύνορο του Καμερούν με το κράτος του Τσαντ. Φυσικά η αποστολή έφτασε εκεί έχοντας προμήθειες επιβίωσης για οκτώ ημέρες, αφού στην ευρύτερη περιοχή όπου βρίσκεται η πόλη Katrang (και την οποία δεν περιλαμβάνει ο χάρτης!) δεν υπάρχει καμία από τις «ευκολίες» του δυτικού κόσμου – ούτε καν ηλεκτρικό ρεύμα. Οι άνθρωποι εκεί τρέφονται μόνο με ό,τι παράγουν και όπως λέει η κα Σφετκοπούλου, η βασική τους τροφή είναι το μίλι-μίλι που μοιάζει με ψιλή φακή. Αυτός ο καρπός αλέθεται και παράγεται ένας βρώσιμος πουρές.
Άξια αναφοράς η περιγραφή της κας Σφετκοπούλου, όταν η οργάνωση έθεσε σε λειτουργία τη γεννήτρια του ηλεκτρικού ρεύματος: «το πρώτο απόγευμα βάλαμε τη γεννήτρια να δουλέψει για να φορτίσουμε τα κινητά μας. Τότε άναψαν και τα φώτα της εκκλησίας, που βρισκόταν κοντά μας. Τα παιδιά χάρηκαν τόσο πολύ με το φως που μαζεύτηκαν μπροστά στην εκκλησία και άρχισαν ένα ατέλειωτο γλέντι. Χόρευαν και τραγουδούσαν ασταμάτητα υπό τον ήχο των ταμ-ταμ, ακόμη και όταν η γεννήτρια σταμάτησε. Και ο λόγος για την χαρά τους; Το φως… ένα σπάνιο φαινόμενο, καθώς στο Katrang δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα… Κάποια μεγαλύτερα εκμεταλλευόμενα το φως πήραν τα σχολικά τους βιβλία και έλυναν τις ασκήσεις τους στα σκαλιά της εκκλησίας. Και μόλις το φως έσβησε, πήραν και αυτά μέρος στο γλέντι. Σ’ εκείνο το μέρος, οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν πολλά υλικά πράγματα, αλλά έχουν πολλά στην καρδιά τους.»
Οι άνθρωποι του Katrang έχουν έντονα αναπτυγμένο το θρησκευτικό αίσθημα κάτι που αποτυπώνει στις περιγραφές της η κα Σφετκοπούλου: «την Κυριακή όλοι τους πήγαν στην εκκλησία. Για το χρονικό διάστημα των 2,5 περίπου ωρών που διήρκησε η θεία λειτουργία ‘‘χάσαμε’’ τους διερμηνείς και τους ασθενείς μας. Εμείς, δείχνοντας σεβασμό στα ήθη και τα έθιμά τους, εναρμονιστήκαμε με τις συνήθειες τους και τους ακολουθήσαμε στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που βρισκόταν στα 50 μέτρα από το χώρο που εξετάζαμε ασθενείς. Εκεί βιώσαμε μια ξεχωριστή εμπειρία, παρακολουθώντας την γνωστή μας θεία λειτουργία στα γαλλικά, που ήταν προσαρμοσμένη στην αφρικανική κουλτούρα. Συνεχίσαμε την εξέταση των ασθενών μετά τη λήξη της λειτουργίας».
Όσο για την κατάσταση που επικρατεί στην απομακρυσμένη αυτή περιοχή, η κα Σφετκοπούλου περιγράφει με γλαφυρότητα: «Αμέτρητοι άνθρωποι περίμεναν από τις 4 το πρωί για να εξετασθούν σε μια ατέλειωτη ουρά, ασθενείς που περπατούσαν πολλά χιλιόμετρα για να έρθουν σε εμάς. Φτώχεια, πόνος, δυστυχία… Σπαραξικάρδιες καταστάσεις… Στιγμές που τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι με τις τραγικές εικόνες που αντικρίζαμε. Στιγμές που χαμογελούσαμε βλέποντας ένα παιδικό χαμόγελο ή την ελπίδα στα μάτια ενός συνανθρώπου μας. Βιώσαμε καταστάσεις που εμπίπτουν σε όλο το συναισθηματικό φάσμα. Από λύπη-προβληματισμό-πίκρα, μέχρι χαρα-ικανοποίηση. Το απόγευμα τελειώναμε με την εξέταση των ασθενών. Οι άνθρωποι προτιμούσαν να έρχονται πολύ νωρίς, γιατί συνυπολόγιζαν το χρόνο αναμονής όπως και το χρόνο που χρειαζόταν για να επιστρέψουν πίσω, ώστε να φτάσουν στα σπίτια τους μέχρι το σούρουπο.
Παντού παιδιά… Κάθε μητέρα εκεί έχει τουλάχιστον έξι. Παιδιά χωρίς ρούχα και παπούτσια. Μωράκια τυλιγμένα με πετσέτες, αντί για κουβερτούλα. Παιδάκια που αν δεν έρχονταν στο ιατρείο για να κάνουν μια ένεση κατά της ελονοσίας και να τους δοθεί η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή, σε τρεις μέρες θα κατέληγαν. Τα κοιτούσα και δεν το πίστευα. Η θεραπεία ήταν τόσο απλή και σύντομη. Και αν δεν ήμασταν εκεί, σε τρεις μέρες πολλά από εκείνα τα πλασματάκια δεν θα υπήρχαν. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα που σε διακατέχουν, όταν βλέπεις το παιδάκι που πριν τρεις ημέρες ήταν στα πρόθυρα του θανάτου, να παίζει χαρούμενο μαζί με τα άλλα παιδιά και να σου χαμογελά…»
Εν τω μεταξύ, την περίοδο της παραμονής της αποστολής στο Katrang έγινε και μία τρομοκρατική επίθεση από τη Μπόκο Χαράμ, η οποία ως γνωστόν δρα στην περιοχή. Οι ‘Γιατροί Καρδιάς’ δεν αντιλήφθηκαν τίποτα, αφού ζούσαν σε μια περιοχή χωρίς ίντερνετ, ρεύμα κλπ, ωστόσο το κράτος του έστειλε δύο στρατιωτικούς για να τους προσέχουν σε 24ωρη βάση και οι οποίοι έμειναν μαζί τους μέχρι και την τελευταία ημέρα.
Όσο για το πώς προσδιορίζεται η ίδια μέσα σε όλη αυτή την εμπειρία –την οποία θα ξαναζούσε ευχαρίστως, όπως λέει- τα λόγια της είναι τα εξής: «πιστεύω σθεναρά ότι την ελάχιστη υποχρέωση που έχει ο καθένας μας ως άνθρωπος προς το συνάνθρωπο, δεν πρέπει να την αναδεικνύει σαν να επρόκειτο για πράξη ηρωισμού ή να την ανάγει σε μέγα θέμα. Είναι αυτονόητο ότι, ως ανθρώπινα όντα με νοημοσύνη και συναισθήματα, οφείλουμε να βοηθούμε και να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο. Εντός και εκτός Ελλάδος. Όπου υπάρχει ανάγκη. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Όποτε τα πράγματα μας καλούν να το κάνουμε. Μια ελάχιστη πράξη συμπάθειας και βοήθειας από μέρους μας μπορεί να έχει μέγιστο θετικό αντίκτυπο για εκείνον προς τον οποίον απευθύνεται.
Βέβαια, η επαφή με μια άλλη ήπειρο και μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα μπορεί να σε γεμίσει με νέα βιώματα λόγω πολιτισμικής ετερότητας. Και αναμφίβολα, αυτό είναι που προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον ενός τρίτου. Να ξέρετε όμως πως τα μεγαλειώδη συναισθήματα που νιώθεις όταν προσφέρεις είναι ακριβώς ίδια, είτε αυτή σου η πράξη λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη»
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ
Οι Γιατροί της Καρδιάς είναι μια αμιγώς ελληνική ανθρωπιστική οργάνωση που δραστηριοποιείται εντός και εκτός Ελλάδος. Αν και είναι ΜΚΟ, δεν χρηματοδοτείται από το κράτος – παλιά ελάχιστες αποστολές της (περί το 1%), κυρίως στην Αφρική, υποστηρίχτηκαν από το κράτος. Οι ανάγκες της καλύπτονται από τις εισφορές των μελών της και από φίλους. Όλες οι εσωτερικές λειτουργίες της οργάνωσης πραγματώνονται από εθελοντές, οι οποίοι δε λαμβάνουν κανενός είδους αμοιβή. Κίνητρο όλων όσοι συμμετέχουν στην Οργάνωση είναι η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Οι ΓΚ δε ζητούν χρήματα από το ευρύ κοινό – ζητούν μόνο φάρμακα (παυσίπονα και παιδικά αντιβιοτικά), τα λίγα που μπορεί να προσφέρει κάθε ενδιαφερόμενος. Τα φάρμακα αυτά, όπως και κάθε άλλο χρήσιμο είδος που προσφέρεται στην Οργάνωση, χρησιμοποιούνται στις διάφορες αποστολές.
Οι ΓΚ δεν είναι ευρέως γνωστοί, διότι έχουν επιλέξει να μην σπαταλούν τους πόρους τους στη διαφήμιση. Η ομάδα, στις αποστολές που πραγματοποιεί εκτός Ελλάδος, επιλέγει να προσεγγίζει απομακρυσμένες και ταλαιπωρημένες γωνιές της γης και να υψώνει την ελληνική σημαία εκεί όπου δεν φτάνει κανενός είδους βοήθεια. Εκεί όπου οι άνθρωποι ζούνε ξεχασμένοι και μακριά από κρατική ή άλλη μέριμνα. Εκεί φτάνουν οι ΓΚ για να δώσουν δύναμη και ελπίδα στους συνανθρώπους μας, ώστε να συνεχίσουν το σκληρό αγώνα της επιβίωσης.
Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και τις δράσεις των ΓΚ υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://www.heartdoctors.gr/ καθώς και τη σελίδα της οργάνωσης στο facebook «Γιατροί Καρδιάς-Heart Doctors»
xronos.gr
«Η φτώχεια, η πείνα, η κακοδαιμονία, οι ασθένειες στις χώρες του ‘‘τρίτου κόσμου’’ ξεπερνούν κατά πολύ τα όσα φανταζόμαστε. Οι άνθρωποι εκεί βρίσκονται σε πραγματική ανάγκη… Ασθένειες που γιατρεύονται με μια απλή/συνήθη φαρμακευτική αγωγή στην Ευρώπη, εκεί κοστίζουν στους ανθρώπους την ίδια τους τη ζωή… Και φυσικά γνωρίζω πως η Ελλάδα μας διανύει μια δύσκολη περίοδο. Αλλά μπορώ να δηλώσω με σιγουριά - και χαίρομαι ιδιαιτέρως γι’ αυτό - πως η δική μας κατάσταση δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη μιας χώρας όπως του Καμερούν στην περιοχή του Katrang», σχολιάζει κατ’ αρχήν η κα Σφετκοπούλου.
Η αποστολή για να φτάσει στην πόλη Katrang χρειάστηκε να ταξιδέψει 24 ώρες και να αλλάξει πολλά μεταφορικά μέσα – από αεροπλάνο μέχρι πιρόγα (η οποία χρησιμοποιείται για τη διέλευση του ποταμού Logon που αποτελεί το φυσικό σύνορο του Καμερούν με το κράτος του Τσαντ. Φυσικά η αποστολή έφτασε εκεί έχοντας προμήθειες επιβίωσης για οκτώ ημέρες, αφού στην ευρύτερη περιοχή όπου βρίσκεται η πόλη Katrang (και την οποία δεν περιλαμβάνει ο χάρτης!) δεν υπάρχει καμία από τις «ευκολίες» του δυτικού κόσμου – ούτε καν ηλεκτρικό ρεύμα. Οι άνθρωποι εκεί τρέφονται μόνο με ό,τι παράγουν και όπως λέει η κα Σφετκοπούλου, η βασική τους τροφή είναι το μίλι-μίλι που μοιάζει με ψιλή φακή. Αυτός ο καρπός αλέθεται και παράγεται ένας βρώσιμος πουρές.
Άξια αναφοράς η περιγραφή της κας Σφετκοπούλου, όταν η οργάνωση έθεσε σε λειτουργία τη γεννήτρια του ηλεκτρικού ρεύματος: «το πρώτο απόγευμα βάλαμε τη γεννήτρια να δουλέψει για να φορτίσουμε τα κινητά μας. Τότε άναψαν και τα φώτα της εκκλησίας, που βρισκόταν κοντά μας. Τα παιδιά χάρηκαν τόσο πολύ με το φως που μαζεύτηκαν μπροστά στην εκκλησία και άρχισαν ένα ατέλειωτο γλέντι. Χόρευαν και τραγουδούσαν ασταμάτητα υπό τον ήχο των ταμ-ταμ, ακόμη και όταν η γεννήτρια σταμάτησε. Και ο λόγος για την χαρά τους; Το φως… ένα σπάνιο φαινόμενο, καθώς στο Katrang δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα… Κάποια μεγαλύτερα εκμεταλλευόμενα το φως πήραν τα σχολικά τους βιβλία και έλυναν τις ασκήσεις τους στα σκαλιά της εκκλησίας. Και μόλις το φως έσβησε, πήραν και αυτά μέρος στο γλέντι. Σ’ εκείνο το μέρος, οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν πολλά υλικά πράγματα, αλλά έχουν πολλά στην καρδιά τους.»
Οι άνθρωποι του Katrang έχουν έντονα αναπτυγμένο το θρησκευτικό αίσθημα κάτι που αποτυπώνει στις περιγραφές της η κα Σφετκοπούλου: «την Κυριακή όλοι τους πήγαν στην εκκλησία. Για το χρονικό διάστημα των 2,5 περίπου ωρών που διήρκησε η θεία λειτουργία ‘‘χάσαμε’’ τους διερμηνείς και τους ασθενείς μας. Εμείς, δείχνοντας σεβασμό στα ήθη και τα έθιμά τους, εναρμονιστήκαμε με τις συνήθειες τους και τους ακολουθήσαμε στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, που βρισκόταν στα 50 μέτρα από το χώρο που εξετάζαμε ασθενείς. Εκεί βιώσαμε μια ξεχωριστή εμπειρία, παρακολουθώντας την γνωστή μας θεία λειτουργία στα γαλλικά, που ήταν προσαρμοσμένη στην αφρικανική κουλτούρα. Συνεχίσαμε την εξέταση των ασθενών μετά τη λήξη της λειτουργίας».
Όσο για την κατάσταση που επικρατεί στην απομακρυσμένη αυτή περιοχή, η κα Σφετκοπούλου περιγράφει με γλαφυρότητα: «Αμέτρητοι άνθρωποι περίμεναν από τις 4 το πρωί για να εξετασθούν σε μια ατέλειωτη ουρά, ασθενείς που περπατούσαν πολλά χιλιόμετρα για να έρθουν σε εμάς. Φτώχεια, πόνος, δυστυχία… Σπαραξικάρδιες καταστάσεις… Στιγμές που τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι με τις τραγικές εικόνες που αντικρίζαμε. Στιγμές που χαμογελούσαμε βλέποντας ένα παιδικό χαμόγελο ή την ελπίδα στα μάτια ενός συνανθρώπου μας. Βιώσαμε καταστάσεις που εμπίπτουν σε όλο το συναισθηματικό φάσμα. Από λύπη-προβληματισμό-πίκρα, μέχρι χαρα-ικανοποίηση. Το απόγευμα τελειώναμε με την εξέταση των ασθενών. Οι άνθρωποι προτιμούσαν να έρχονται πολύ νωρίς, γιατί συνυπολόγιζαν το χρόνο αναμονής όπως και το χρόνο που χρειαζόταν για να επιστρέψουν πίσω, ώστε να φτάσουν στα σπίτια τους μέχρι το σούρουπο.
Παντού παιδιά… Κάθε μητέρα εκεί έχει τουλάχιστον έξι. Παιδιά χωρίς ρούχα και παπούτσια. Μωράκια τυλιγμένα με πετσέτες, αντί για κουβερτούλα. Παιδάκια που αν δεν έρχονταν στο ιατρείο για να κάνουν μια ένεση κατά της ελονοσίας και να τους δοθεί η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή, σε τρεις μέρες θα κατέληγαν. Τα κοιτούσα και δεν το πίστευα. Η θεραπεία ήταν τόσο απλή και σύντομη. Και αν δεν ήμασταν εκεί, σε τρεις μέρες πολλά από εκείνα τα πλασματάκια δεν θα υπήρχαν. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τα συναισθήματα που σε διακατέχουν, όταν βλέπεις το παιδάκι που πριν τρεις ημέρες ήταν στα πρόθυρα του θανάτου, να παίζει χαρούμενο μαζί με τα άλλα παιδιά και να σου χαμογελά…»
Εν τω μεταξύ, την περίοδο της παραμονής της αποστολής στο Katrang έγινε και μία τρομοκρατική επίθεση από τη Μπόκο Χαράμ, η οποία ως γνωστόν δρα στην περιοχή. Οι ‘Γιατροί Καρδιάς’ δεν αντιλήφθηκαν τίποτα, αφού ζούσαν σε μια περιοχή χωρίς ίντερνετ, ρεύμα κλπ, ωστόσο το κράτος του έστειλε δύο στρατιωτικούς για να τους προσέχουν σε 24ωρη βάση και οι οποίοι έμειναν μαζί τους μέχρι και την τελευταία ημέρα.
Όσο για το πώς προσδιορίζεται η ίδια μέσα σε όλη αυτή την εμπειρία –την οποία θα ξαναζούσε ευχαρίστως, όπως λέει- τα λόγια της είναι τα εξής: «πιστεύω σθεναρά ότι την ελάχιστη υποχρέωση που έχει ο καθένας μας ως άνθρωπος προς το συνάνθρωπο, δεν πρέπει να την αναδεικνύει σαν να επρόκειτο για πράξη ηρωισμού ή να την ανάγει σε μέγα θέμα. Είναι αυτονόητο ότι, ως ανθρώπινα όντα με νοημοσύνη και συναισθήματα, οφείλουμε να βοηθούμε και να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο. Εντός και εκτός Ελλάδος. Όπου υπάρχει ανάγκη. Όπως και όσο μπορεί ο καθένας. Όποτε τα πράγματα μας καλούν να το κάνουμε. Μια ελάχιστη πράξη συμπάθειας και βοήθειας από μέρους μας μπορεί να έχει μέγιστο θετικό αντίκτυπο για εκείνον προς τον οποίον απευθύνεται.
Βέβαια, η επαφή με μια άλλη ήπειρο και μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα μπορεί να σε γεμίσει με νέα βιώματα λόγω πολιτισμικής ετερότητας. Και αναμφίβολα, αυτό είναι που προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον ενός τρίτου. Να ξέρετε όμως πως τα μεγαλειώδη συναισθήματα που νιώθεις όταν προσφέρεις είναι ακριβώς ίδια, είτε αυτή σου η πράξη λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του πλανήτη»
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ
Οι Γιατροί της Καρδιάς είναι μια αμιγώς ελληνική ανθρωπιστική οργάνωση που δραστηριοποιείται εντός και εκτός Ελλάδος. Αν και είναι ΜΚΟ, δεν χρηματοδοτείται από το κράτος – παλιά ελάχιστες αποστολές της (περί το 1%), κυρίως στην Αφρική, υποστηρίχτηκαν από το κράτος. Οι ανάγκες της καλύπτονται από τις εισφορές των μελών της και από φίλους. Όλες οι εσωτερικές λειτουργίες της οργάνωσης πραγματώνονται από εθελοντές, οι οποίοι δε λαμβάνουν κανενός είδους αμοιβή. Κίνητρο όλων όσοι συμμετέχουν στην Οργάνωση είναι η αγνή και ανιδιοτελής αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Οι ΓΚ δε ζητούν χρήματα από το ευρύ κοινό – ζητούν μόνο φάρμακα (παυσίπονα και παιδικά αντιβιοτικά), τα λίγα που μπορεί να προσφέρει κάθε ενδιαφερόμενος. Τα φάρμακα αυτά, όπως και κάθε άλλο χρήσιμο είδος που προσφέρεται στην Οργάνωση, χρησιμοποιούνται στις διάφορες αποστολές.
Οι ΓΚ δεν είναι ευρέως γνωστοί, διότι έχουν επιλέξει να μην σπαταλούν τους πόρους τους στη διαφήμιση. Η ομάδα, στις αποστολές που πραγματοποιεί εκτός Ελλάδος, επιλέγει να προσεγγίζει απομακρυσμένες και ταλαιπωρημένες γωνιές της γης και να υψώνει την ελληνική σημαία εκεί όπου δεν φτάνει κανενός είδους βοήθεια. Εκεί όπου οι άνθρωποι ζούνε ξεχασμένοι και μακριά από κρατική ή άλλη μέριμνα. Εκεί φτάνουν οι ΓΚ για να δώσουν δύναμη και ελπίδα στους συνανθρώπους μας, ώστε να συνεχίσουν το σκληρό αγώνα της επιβίωσης.
Περισσότερες πληροφορίες για το έργο και τις δράσεις των ΓΚ υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://www.heartdoctors.gr/ καθώς και τη σελίδα της οργάνωσης στο facebook «Γιατροί Καρδιάς-Heart Doctors»
xronos.gr
Δημοσίευση σχολίουDefault CommentsFacebook Comments