Αντισυνταγματική η πλήρης περικοπή της σύνταξης δημόσιων και στρατιωτικών υπαλλήλων λόγω αμετάκλητης καταδίκης

Η απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος των υπαλλήλων που καταδικάστηκαν αμετάκλητα για αδικήματα όπως δωροδοκία ή δωροληψία, συνιστά κύρωση υπερβολικά επαχθή, αντίθετη με το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ


Υπερβολικά επαχθή κύρωση αποτελεί, σύμφωνα με την Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η οριστική και πλήρης περικοπή της σύνταξης δημοσίου και στρατιωτικού υπαλλήλου, λόγω αμετάκλητης καταδίκης για συγκεκριμένα αδικήματα.
Σύμφωνα με το άρθρο 62 του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων, η περικοπή αυτή ισχύει σε περίπτωση που ο δικαιούχος καταδικαστεί αμετάκλητα, είτε όταν ήταν στην ενέργεια, είτε ως συνταξιούχος, σε ποινή κάθειρξης για κλοπή, υπεξαίρεση, απάτη, πλαστογραφία, απιστία, παραποίηση ή σε φυλάκιση για δωροδοκία ή δωροληψία, εφόσον τα αδικήματα αυτά στρέφονται κατά του Δημοσίου ή κατά νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και αν καταδικασθεί αμετάκλητα για κάποιο από τα αδικήματα των άρθρων 270 και 272 του Ποινικού Κώδικα.
Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 2248/2016 απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η προβλεπόμενη οριστική, πλήρης και αυτοδίκαιη απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος των υπαλλήλων που καταδικάστηκαν αμετάκλητα για τα αδικήματα αυτά συνιστά κύρωση υπερβολικά επαχθή, η οποία ανατρέπει ήδη σε νομοθετικό επίπεδο τη δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις του γενικού συμφέροντος και της προάσπισης του περιουσιακού δικαιώματος προς απόληψη σύνταξης.
Όπως επισημαίνει το Δικαστήριο, το μέτρο αυτό έρχεται σε αντίθεση τόσο με τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, όσο και με το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α..
Κατά την κρίση του Δικαστηρίου, η ποινικώς κολάσιμη συμπεριφορά του υπαλλήλου σχετίζεται μεν άμεσα με την υπηρεσιακή του κατάσταση, ενόσω είναι στην ενέργεια, δεν τελεί, όμως, σε τέτοια σχέση με το δικαίωμά του στη σύνταξη, ως ασφαλισμένου, η οποία να δικαιολογεί την κατά τα ανωτέρω ολική και αυτοδίκαιη έκπτωσή του από το εν λόγω δικαίωμα.
Επιπλέον, η πλήρης και αυτοδίκαιη αποστέρηση της σύνταξης και, μάλιστα, ανεξαρτήτως του εάν μέρος της αντιστοιχεί σε καταβληθείσες από τον υπάλληλο εισφορές, συνεπαγόμενη, περαιτέρω, την απώλεια και κάθε κοινωνικής κάλυψης, συμπεριλαμβανομένης της ασφάλισης υγείας, συνιστά μέτρο εξαιρετικά επαχθές, που ακολουθεί τον υπάλληλο μέχρι το πέρας του βίου του και θέτει σε κίνδυνο τη διαβίωσή του, στερώντας από αυτόν το βασικό μέσο για την αντιμετώπιση των βιοτικών του αναγκών, σε μία ηλικία κατά την οποία η δυνατότητα αναπλήρωσης της σύνταξης μέσω άλλων πόρων είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιη, αν όχι ανύπαρκτη, με συνέπεια την προσβολή και της προστατευόμενης από το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.
Ενόψει αυτών, το Ελεγκτικό Συνέδριο έκρινε ότι η ρύθμιση του άρθρου 62 περ. β΄ του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων ανατρέπει τη δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του δημοσίου συμφέροντος και της προάσπισης του δικαιώματος προς απόληψη σύνταξης και υπερακοντίζει τον επιδιωκόμενο δημόσιο σκοπό και ως εκ τούτου παραβιάζει αυτή καθ εαυτή τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας και το άρθρο 1 του (πρώτου) Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α., με συνέπεια να είναι ανίσχυρη και μη εφαρμοστέα (Ε.Δ.Δ.Α. Αποστολάκης κατά Ελλάδος της 22.10.2009, Ολομ. Ελ. Συν. 6456/2015, 477, 1817, 2254, 2359/2014).
Δείτε την απόφαση 2248/2016 της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου εδώ.
Πηγή: ΤΝΠ Ισοκράτης
 lawspot